Ο πρώτος πρόεδρος της Μελιγούς
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΖΑΚΟΣ
Μετά την ψήφιση του νόμου ΔΝΖ (4057) της 14ης Φεβρουαρίου 1912 από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου και το βαρυσήμαντο λόγο του υπουργού Εσωτερικών Ρέπουλη, τα χωριά της Μελιγούς (ορεινό και χειμερινό), με διάταγμα της 18ης Αυγούστου 1912, που δημοσιεύθηκε στο 252 φύλλο της εφημερίδας της Κυβέρνησης (Φ.Ε.Κ.), ανακυρύχτηκαν ανεξάρτητα (ανεξάρτητες Κοινότητες), απέκτησαν τη δική τους αυτοδιοίκηση και αποσπάστηκαν από το Δήμο Θυρέας, ο οποίος είχε συσταθεί από το 1830.
Το Διάταγμα του 1836, το οποίο δημοσιεύθηκε στο παράρτημα υπ’ αρ. 30 της εφημερίδας της Κυβέρνησης με το οποίο και τα χωριά της Μελιγούς υπήχθησαν στο Δήμο Θυρέας, καταργήθηκε.
Πρώτος Πρόεδρος των χωριών της Μελιγούς ανεδείχθη από τις εκλογές του 1912, ο Δημήτριος Παναγιώτη Καζάκος. Ο Δημήτριος ήταν ο μεγαλύτερος υιός του Παναγιώτη Καζάκου και της Μαρίτσας Κωσταντή Κουτίβα (κόρη αγωνιστή του 1821).
Το πρώτο Κοινοτικό Συμβούλιο το αποτελούσαν οι:
Πρόεδρος: Δημήτριος Παν. Καζάκος.
Σύμβουλοι: Δουφεξής Γεώργιος, Καραγιάννης Αντώνιος, Καλφαγιάννης Παναγιώτης, Σαλαμανός Αντώνιος.
Ο Δημήτρης Παν. Καζάκος γεννήθηκε το 1865 στο χωριό της Μελιγούς. Από μικρός έμεινε ορφανός μαζί με τον αδερφό του Κωσταντίνο. Παντρεύτηκε περί το 1890 στη Μελιγού, τη Δήμητρα Καραγιαννοπούλου (Καραγιαννού), απόγονο του του αγωνιστή του 1821 από τη Μελιγού, Λάζαρου Καραγιαννόπουλου. Από το γάμο τους απέκτησαν έξι παιδιά:
1. Τη Μαρίτσα, η οποία παντρεύτηκε το Σταύρο Μερμίγκη από τη Μελιγού και έζησε πολλά χρόνια στη Μελιγού και όπου τελευταία μετανάστευσε στην Αθήνα, όπου αποκαταστάθηκαν τα παιδιά της. Ετελεύτησε εκεί.
2. Την Καλλοιρόη, η οποία παντρεύτηκε στην Κυπαρισία τον Κανελλόπουλο. Μετανάστευσε και αυτή στην Αθήνα και πέθανε σε προχωρημένη ηλικία. Από το γάμο της αυτό απόκτησε τον Αναστάσιο Κανελλόπουλο.
3. Την Ελένη, η οποία παντρεύτηκε το Σταύρο Μπαρμπουλέτο και έζησε στη Μελιγού.
4. Την Ευτυχία, η οποία παντρεύτηκε στο χωριό Πλάτανος Κυνουρίας τον Παναγιώτη Κούκλη και έζησε στο χωριό αυτό και στη χειμερινή Μελιγού.
5. Τον Παναγιώτη, ο οποίος παντρεύτηκε στη Μελιγού την Ελευθερία Συμεών Ελευθερίου. Ο Παναγιώτης έζησε ένα μέρος της ζωής του στην Αμερική, όπου πήγε σαν μετανάστης, αλλά την υπόλοιπη ζωή του την πέρασε στη Μελιγού.
6. Τον Κωσταντίνο, ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική. Εκεί παντρεύτηκε μια Αγγλίδα και δεν απέκτησε απογόνους.
Ο Δημήτριος Παν. Καζάκος εξελέγη και άλλες φορές πρόεδρος της Μελιγούς. Επί προεδρίας του η Μελιγού γνώρισε μέρες ευημερίας και ανόδου.
Δάσκαλοι στο Δημοτικό σχολείο Μελιγούς ήταν οι συγγενείς του Γεώργιος Μερμίγκης και Δημήτριος Πρωτοπαπάς.
Σχολικοί σύμβουλοι διετέλεσαν για χρόνια ο Ελευθέριος Βασ. Κεφαλόπουλος, δικηγόρος, ο Γεώργιος Μερμίγκης, δάσκαλος και ο Αντώνιος Παπαγεωργίου, δικολάβος.
Το Δημοτικό σχολείο της Μελιγούς αριθμούσε αρκετές δεκάδες μαθητών επί προεδρίας του. Λίγο πριν αναλάβει πρόεδρος το 1909, κτίστηκε το Δημοτικό σχολείο στο Ορεινό χωριό της Μελιγούς. Τα έξοδα για την κατασκευή του κατέβαλαν η Κοινότητα της Μελιγούς και ο Αντώνης Παπαγεωργίου, όπως μας πληροφορεί και σχετική επιγραφή.
Πριν από την κατασκευή του σχολικού αυτού κτιρίου, στο Ορεινό χωριό της Μελιγούς, σαν σχολείο εχρησιμοποιούντο:
Η εκκλησία της Παναγίας που βρίσκεται πάνω από την κεντρική βρύση του χωριού. Ήταν σχολείο κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Στο νάρθηκα της εκκλησίας αυτής οι Μελιγιώτες εδιδάσκοντο τα ιερά γράμματα.
Το οίκημα των Λαμπριναίων κάτω από την κεντρική βρύση του χωριού. Το οίκημα αυτό, κατά την παράδοση, μετά το 1909 εχρησιμοποιείτο και από το σχολάρχη Μιχ. Γιοτσαλίτη ως θερινή κατοικία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Η οικία του Ιωάννη Κούρου (νυν οικία του Αθ. Καμπύλη), κοντά στην εκκλησία της Παναγίας.
Το σπίτι του δάσκαλου Διονυσίου Σαλαμανού (Σαλαμανέϊκο σπίτι: το σπίτι αυτό είχε δωρίσει με διαθήκη στην Κοινότητα Μελιγούς από το 1844 η Μαγδαλινή Κυριάκου Λαμπρινού). Εκεί, συγκεκριμένα γράφει: «Το εις χωρίον Μελιγούς οσπήτιόν μου μετά της περιοχής του και δένδρων του, του μακαρίτου ανδρός μου, αφήνω εις την Κοινότητα Μελιγούς διά να το κάμει Σχολείον».
Από το 1830 και ύστερα έως το το 1908, μαθήματα εγίνοντο και στο νάρθηκα του Αγίου Γεωργίου.
Από το 1909 έως το 1967 λειτούργησε το σχολείο στο ορεινό χωριό της Μελιγούς.
Από το 1967 και κατόπιν, μόνιμη έδρα του Δημοτικού σχολείου της Μελιγούς είναι το χωριό χειμερινή Μελιγού. Το 1909 επίσης επαναλειτούργησε και η καταργημένη για δεκαετίες Μονή της Αγίας Τριάδας.
Το έτος 1909 έγινε καλλιέργεια και της κεντρικής βρύσης στο ορεινό χωριό της Μελιγούς και διετηρήθη έτσι μέχρι της προεδρίας Γεωργίου Τσιώρου.
Σημαντικό έργο, το οποίο συνετελέσθη κατά την εποχή της προεδρίας του Δημ. Παν. Καζάκου, ήταν και ο καθορισμός των ορίων (επανακαθορισμός) των χωριών της Μελιγούς.
Την επιτροπή καθορισμού των ορίων των χωριών εκπροσώπησαν, εκτός του Προέδρου και του κοινοτικού συμβουλίου, ο Θεόδωρος Μαγκλής, ο Αντώνιος Ευθυμίου, ο Ελευθέριος Κεφαλόπουλος.
Επί των ημερών της προεδρίας του Δημ. Παν. Καζάκου τα χωριά της Μελιγούς ήταν κέντρα διαμετακομιστικού εμπορίου, προς τα ενδότερα της επαρχίας Κυνουρίας, με πλήθος καταστημάτων. Το εμπόριο γινόταν δια μέσου της Ορεινής και Χειμερινής Μελιγούς, με τα νησιά Σπέτσες, Ύδρα, την Κωνσταντινούπολη και άλλα μέρη.
Κεντρικός δρόμος ήταν ο πανάρχαιος ημιονηγός δρόμος που συνέδεε τη Σκάλα (Παράλιον Άστρος) με τον Άγιο Πέτρο, Τριπολιτσά, Βέρβενα κ.α. το εμπόριο γινόταν με ημιόνους και άλλα ζώα, αφού ο αμαξητός δρόμος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, δεν υπήρχε τότε.
Ο δρόμος αυτός, που έγινε γύρω στα 1922, άλλαξε την παλιά μορφή της περιοχής.
Αυτό ήταν το πρώτο κοινοτικό συμβούλιο Μελιγούς, το οποίο μετέφερε τα αρχεία του χωριού από το Δήμο Θυρέας στο χειμερινό χωριό της Μελιγούς.
Εφημερίδα «Κυνουρία» Μάρτιος 1998
